Λόγοι Στ’ – Περί Προσευχής

Στους πέντε προηγούμενους τόμους της σειράς «Λόγοι Γέροντος Παϊσίου» υπάρχουν αρκετές αναφορές στην προσευχή, αφού ο Γέροντας, ως μοναχός «καθ᾽ όλην την εντέλειαν», κύριο έργο του είχε την προσευχή. Αλλά και στην επικοινωνία του με τους ανθρώπους, μοναχούς και λαϊκούς, επεδίωκε πάντοτε να τους βοηθήση να εμπιστεύωνται την ζωή τους στον Θεό μέσω της προσευχής.
Για τον Γέροντα Παΐσιο η προσευχή είναι η μεγάλη δυνατότητα που μας έδωσε ο Θεός να επικοινωνούμε μαζί Του, για να ζητούμε την βοήθειά Του. Ο Γέροντας πονούσε, όταν έβλεπε τους ανθρώπους να ταλαιπωρούνται αγωνιζόμενοι «μέ τις λιγοστές ανθρώπινες δυνάμεις τους», ενώ θα μπορούσαν να ζητήσουν την βοήθεια του Θεού, ο Οποίος «μπορεί να στείλη όχι απλώς δύναμη θεία, αλλά πολλές δυνάμεις θείες· και τότε η βοήθειά Του δεν θα λέγεται θεία βοήθεια μόνον, αλλά θαύμα Θεού». Γι’ αυτό επέμενε ότι πρέπει να νιώσουμε την προσευχή ως ανάγκη και προσπαθούσε να βοηθήση όσους δεν είχαν μάθει να προσεύχωνται, «νά βάλουν αρχή, για να πάρη μπρός η καρδιά τους στην προσευχή». Όσους πάλι είχαν αποκτήσει την καλή συνήθεια της προσευχής, τους ενίσχυε για να προσεύχωνται με περισσότερο φιλότιμο και μεγαλύτερη θέρμη. Σε όλους όμως τόνιζε, ως κύρια προϋπόθεση για την επικοινωνία με τον Θεό, την μετάνοια και την ταπείνωση.
(Από τον πρόλογο της έκδοσης).