Η Παλαιά Διαθήκη Τόμος Ε’ – κείμενο ερμηνευτική απόδοσις

“Ησαΐας ο προφήτης, ο μέγας και πιστός εν δράσει αυτού. Εν ταις ημέραις αυτού ανεπόδισεν ο ήλιος και προσέθηκε ζωήν βασιλεί. Πνεύματι μεγάλω είδε τα έσχατα και παρεκάλεσε τους πενθούντας εν Σιών έως του αιώνος υπέδειξε τα εσόμενα και τα απόκρυφα πριν ή παραγενέσθαι αυτά”. Με αυτάς τας περιεκτικάς και παραστατικάς φράσεις ο σοφός Σειράχ (μη’ 22-25), προβάλλει εις αδρά χαρακτηριστικά τον μεγαλοφωνότανον προφήτην Ησαΐαν. Θεόπνευστον, πολύ ορθώς, τον χαρακτηρίζει, προφήτην των μελλόντων γενέσθαι, μάλιστα δε της δια του Μεσσίου σωτηρίας, θαυματουργόν με την δύναμιν του Θεού, συμπαραστάτην και σύμβουλον βασιλέων, κοινωνικόν εργάτην, όπως ιδίως ανεδείχθη δια της “παρακλήσεως”, της παρηγορίας, δηλαδή, ενθαρρύνσεως και ενισχύσεως των εξ αιτίας δεινών τότε κινδύνων και θλίψεων πενθούντων και αποκαρδιωμένων Ιουδαίων.
Ο Ησαΐας, του οποίου το όνομα σημαίνει “ο Θεός σώζει”, ήτο υιός του Αμώς, όχι βέβαια του προφήτου. Εγεννήθη, κατά πάσαν πιθανότητα, εις την Ιερουσαλήμ περί το 765 π.Χ. […]
Η επίσημος παρά του Θεού κλήσις του Ησαΐου εις το προφητικόν αξίωμα έγινε περί το 738, τελευταίον έτος της βασιλείας του Οζίου και πρώτον έτος της βασιλείας Ιωάθαμ. Ο ίδιος ιστορεί εις μίαν συναρπαστικήν περιγραφή την κλήσιν του. Ευρισκόμενος εις το ιερόν “είδε τον Κύριον καθήμενον επί θρόνου ψηλού και επηρμένου”, ενώ ο οίκος, ο ναός, ήτο πλημμυρισμένος από υπέρλαμπρον φως της θείας δόξης. Τα εξαπτέρυγα Σεραφείμ ίσταντο πέριξ του θείου θρόνου προσφωνούντα και αντιφωνούντα το ένα το άλλο, δοξολογούντα τον Θεόν και λέγοντα “άγιος, άγιος, άγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης πάσα η γη της δόξης αυτού”. […] (Από την εισαγωγή στο “Ησαΐας”)