Προσευχητάριον θλιβομένων και νοσούντων

Συχνά, ξαφνικά, απρόσμενα ο ουρανός συννεφιάζει, όχι μόνο τον χειμώνα, βρέχει, χιονίζει, αστράφτει και συνήθως δεν είναι ευχάριστη η κακοκαιρία. Όμως είναι απαραίτητο το νερό και της βροχής και του χιονιού και για τους κάμπους και τα σπαρτά και για τα δένδρα των βουνών και για τις πηγές, τα ποτάμια, τις λίμνες, τις θάλασσες, και γενικά την ισορροπία της φύσεως. Μετά μάλιστα την καταιγίδα, όταν βγαίνει ο ήλιος, γίνεται πιο καθαρή η ατμόσφαιρα. Έτσι και οι θλίψεις της ζωής έρχονται και παρέρχονται. Ευχόμαστε και ελπίζουμε να παρέρχονται. Έχουν, κρύβουν κάποιο λόγο και νόημα. Μπορούν να εκμεταλλευθούν και να γίνουν ευκαιρίες αυτογνωσίας κι ωριμάνσεως πνευματικής. Να γίνουν σταθμοί βαθύτερης μελέτης του εαυτού μας πρώτα και της στάσεώς μας απέναντι των συνανθρώπων μας. Μέσα από τις θλίψεις, τις στενοχώριες, τις πίκρες, τα βάσανα, τους καϋμούς, τους πόνους, τα προβλήματα ν’ ανακαλύψουμε άγνωστες εντός μας δυνάμεις, τα δοθέντα από Θεού τάλαντα, τα όρια και τις αντοχές μας. Κάτι που ηθελημένα ή αθέλητα δεν κάναμε κάποιες άλλες ώρες ανέσεως, ευημερίας, ευτυχίας και ευδαιμονισμού. […]
Νικημένοι, αδύναμοι, ταπεινωμένοι ας προσέλθουμε στην πάντα ανοιχτή θύρα της αγίας και θαυματουργής, προσευχής. Ας ανοίξουμε την πονεμένη καρδιά μας ανεπιφύλακτα. Ο Θεός της αγάπης υπάρχει για να μας ακούει πάντα. Ένα μόνο αρκεί τα λόγια να ‘ναι ταπεινά κι ας είναι άτεχνα. Αν μέσα στον πόνο μας δεν βρίσκουμε ικανά λόγια μπορεί να μας βοηθήσει το βιβλίο αυτό. […] (Από τον πρόλογο του οσιωτάτου μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου)