Εμείς οι δύο, ο ένας – Κείμενα για την Οικογένεια

«…Ο πατέρας, ἕνας νέος περίπου στὰ τριάντα δύο, ἡ μητέρα μιὰ κοπέλα γύρω στὰ εἴκοσι ὀκτώ. Ἀνάμεσά τους θέλησε νὰ στέκεται ὄρθιος ὁ γυιός, στὰ τρία του, μὲ μιὰ λάμψη ἐξυπνάδας στὰ φρέσκα ματάκια του. Τριβόταν πότε πάνω στὸν ἕνα καὶ πότε πάνω στὴν ἄλλη ζητώντας αὐτοεπιβεβαίωση στὴν ἐπαφὴ μὲ τὶς γονικὲς παλάμες. Ἔπαιζε πότε μὲ τὰ δάχτυλα τῆς μιᾶς καὶ πότε μὲ τοῦ ἄλλου καὶ ἰδιαιτέρως γλυστροῦσε τὰ μικρούτσικα δικά του πάνω σ᾽ ἕνα στρογγυλὸ γυαλιστερὸ κρίκο ποὺ εὕρισκε στὰ χέρια τοῦ μπαμπᾶ καὶ τῆς μαμᾶς… Αὐτοῦ τοῦ ἔλειπε κάτι· ἔδειξε τὸ δικό του ἀντίστοιχο δαχτυλάκι καὶ εἶπε παραπονιάρικα: «Ἐμένα, ἐμένα, μαμά;». Ἔκανε τάχα ἡ μαμὰ νὰ βγάλει τὸ δικό της, νὰ τοῦ τὸ δώσει νὰ παίξει. Ὅμως, τοῦ ᾽πε –τοῦ τό ᾽δειξε– πὼς δὲν βγαίνει· οὔτε τοῦ μπαμπᾶ. Ἦταν ἴσα-ἴσα στὰ δάχτυλα καὶ τῶν δύο. Σκοτείνιασε ὁ μικρὸς κι εἶπε ἱκετευτικά· «Πάρεις, μπαμπά; Πάρεις Γιαννάκη σου;». Ὁ πατέρας τοῦ χάιδεψε τὸ χεράκι. «Ναί, ναί, ἀγόρι μου!», εἶπε χαμογελώντας καὶ κοίταξε τὴ μαμά. Τὸ βλέμμα τους συναντήθηκε κι ἄστραψε στὸ ἄγγισμα στὸ βάθος τῆς προσδοκίας…» Σκηνές οικογενειακής ζωής περιγράφονται γλαφυρά σε 43 αληθινές ιστορίες. Παιδιά, γονείς, παππούδες, άλλοτε σε στιγμές ευτυχίας κι άλλοτε μέσα σε πόνο… κάτι βαθύ έχουν να πουν στον αναγνώστη.