Αδέλφια για Πάντα

Στην όμορφη Οινόη του Πόντου, στις αρχές του 1900 γεννήθηκαν, με λίγους μήνες διαφορά, δυο αγοράκια. Ο Χρήστος και ο Χασάν. Η μάνα του τουρκόπουλου πέθανε στη γέννα και η Κερέκη, η μάνα του Χρήστου, ανέλαβε να αναστήσει και το μικρό Χασάν, θηλάζοντάς τον μαζί με το δικό της μωρό. Τα χρόνια περνούσαν και τα δυο αγοράκια μεγάλωναν σαν αδέρφια κι αγαπιούνταν πιο πολύ απ’ αδέρφια, διατηρώντας ωστόσο τις διαφορές της φυλής και της θρησκείας του το καθένα.
Ο πόλεμος κι η μικρασιατική καταστροφή ήρθε να διαλύσει οικογένειες, να αποδεκατίσει πληθυσμούς, να εξοντώσει ιερωμένους, δασκάλους, διακεκριμένους προκρίτους κι εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, μόνο και μόνο επειδή ήτανε χριστιανοί, να ξεριζώσει από προαιώνιες Πατρίδες κι απ’ τις πατρογονικές τους εστίες τους Έλληνες απ’ όλη τη Μικρασία και μαζί κι αυτούς του Πόντου. Οι διώξεις άρχισαν με τους άντρες που κατά χιλιάδες τους οδηγούσανε στο χαμό.
Σε μια ομάδα πενήντα εκτοπιζόμενων βρέθηκε κι ο Χρήστος, δεκαεφτάχρονο παιδί ακόμη, και απ’ το σημείο αυτό άρχισε μια μαρτυρική πορεία εξορίας προς το άγνωστο.
Ξεκινώντας από την Οινόη πορευτήκανε νότια και μετά ανατολικά. Ακολουθώντας στα τυφλά άγνωστους δρόμους, έφτασαν από λάθος στα τουρκοπερσινά σύνορα κι από ‘κεί οδηγήθηκαν -χαμένοι- στα ανατολικά μέρη της Συρίας. Στη συνέχεια εγκαταλείφθηκαν απ’ τους συνοδούς τους, και παίρνοντας οι ίδιοι οι εξόριστοι πια τη ζωή τους στα χέρια τους, μέσα από δυσκολίες και εμπόδια, περάσανε στην Παλαιστίνη κι από ‘κεί, από τη Χάιφα, πήραν καράβι για την Ελλάδα.
Όλο αυτό κράτησε περισσότερο από δυο χρόνια και στοίχισε σαράντα τρεις ανθρώπινες ζωές.
Η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Η ζωή των πρωταγωνιστών συνεχίζεται τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Τουρκία. Την εξέλιξη όμως και το απρόσμενο τέλος της ιστορίας τα κρατούμε για τον αναγνώστη. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)