Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής, Βίος – Διδασκαλία (Ψ.Β. 1) (Άδετο)

Ο Γέροντάς μας έλεγε οτι σε όποιον προσεύχεται αληθινά αποκαλύπτεται η αίσθηση της αγάπης προς τον πλησίον και πιο συγκεκριμένα, “οταν η Χάρις ενεργήσει στην ψυχή του ευχόμενου, τοτε τον πλημμυρίζει η αγάπη του Θεού, ώστε να μην μπορεί άλλο να αντέξει αυτο που αισθάνεται. Στην συνέχεια, στρέφεται η αγάπη αυτή προς τον κόσμο και τον άνθρωπο, τον οποίο αγαπά τόσο, ώστε θέλει να πάρει επάνω του όλο τον ανθρώπινο πόνο και την δυστυχία για να απαλλαγούν οι άλλοι. Συμπάσχει με κάθε θλίψη και δυσκολία, ακομα και γι΄ αυτά τα άλογα ζώα, ώστε να κλαίει, οταν σκεφθεί οτί πάσχουν! Αυτά είναι χαρακτηριστικά της αγάπης, που τα προκαλεί και τα δραστηριοποιεί η προσευχή. Γι’ αυτο και όσοι πρόκοψαν στην προσευχή δεν παύουν να εύχονται υπέρ του κοσμου. Σε αυτούς ανήκει ακομα και η παράταση της ζωής του – όσο και αν αυτο φαίνεται παράδοξο και τολμηρό – και να ξέρετε οτι, αν αυτοί εκλείψουν, τοτε θα έρθει το τέλος αυτού του κόσμου”.