Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών, τόμος Β’

Ο όσιος Θεόδωρος, ο και Σαββαΐτης αποκαλούμενος, γιατί ασκήθηκε στη μονή του αγίου Σάββα στα Ιεροσόλυμα, αλλά και Εδέσσης λεγόμενος, γιατί εξελέγη επίσκοπος στη Μητρόπολη της πόλεως Έδεσσα της Συρίας, έζησε κατά τον έβδομον αιώνα και ήταν γνωστός ως “μεγάλος ασκητής”. Υπήρξε πνευματικότατος και θεωρητικότατος, όπως καταφαίνεται τόσο από τα “Εκατό Κεφάλαια”, όσο και από το “Θεωρητικό”, που απ’ όλα τα έργα του ενσωμάτωσαν μόνον αυτά οι συντάκτες της Φιλοκαλίας.
Στα “Εκατό Κεφάλαια” απαντούμε συχνά: “όπως είπε ένας από τους αρχαίους”, πράγμα που σημαίνει ότι εκμεταλλεύεται την πείρα των προγενεστέρων ασκητικών Πατέρων και την αναχωνεύει στην προσωπική του πείρα, ως σύμφωνη, αλλά και για περισσότερη κατοχύρωση της διδασκαλίας του. Υπάρχουν ολόκληρα κεφάλαια ελαφρώς τροποποιημένα που αποτελούν μεταγραφές από τον Ευάγριο και τον άγιο Μάξιμο, τα οποία όμως αποβαίνουν το θεμέλιο άλλων δικών του κεφαλαίων. […] (Από την εισαγωγή της έκδοσης)