Γέρων Ευσέβιος Βίττης, ο Κεγχριαίος Μοναχός

Αρχικά, ο θεσμός του Γέροντος ήταν συνδεδεμένος με τον μοναχικό βίο. Ο κάθε δόκιμος μοναχός, ως «υποτακτικός», είχε τον Γέροντά του, δηλαδή έναν έμπειρο και σοφό παλαιότερο μοναχό που τον καθοδηγούσε στον ασκητικό βίο. Σ’ αυτόν όφειλε απόλυτη υπακοή.
Κατά τις τελευταίες δεκαετίες ο όρος Γέρον­τας χρησιμοποιείται και με διαφορετική από την παραπάνω έννοια. Διό­τι δόθηκε σε μοναχούς και ιερομονάχους, των οποίων η πνευματική επίδραση επε­κτάθηκε σε χριστιανούς εκτός των Μονών και ησυχαστηρίων τους. Ακόμα και σε έγγαμους πρεσβυτέρους, των οποίων ο ένθεος βίος, η δράση και τα χαρίσματα έτυχαν της υποδοχής και του θαυμασμού του ποιμνίου τους.
Στην παρούσα σειρά συμπυκνώνεται σε λίγες σελίδες κάθε τεύχους ο βίος ενός τέτοιου προσώπου, ώστε ο αναγνώστης να γνωρίσει τι είναι τελικά εκείνο που τον κατατάσσει στη χορεία των «Σύγχρονων Γερόντων».