Ψιψίνης, ένας γάτος με τύψεις

– Χμ!, έκανε η κουκουβάγια, θα παρατρώς και θα βαρυστομαχιάζεις, γι’ αυτό δεν έχεις όρεξη για τίποτα μετά. Και αυτό που θέλεις να διώξεις από μέσα σου δεν είναι τίποτα άλλο από το παραπανίσιο φαγητό.
– Όχι, όχι, δεν είναι έτσι, φώναξε ο Ψιψίνης. Αυτά που αισθάνομαι δεν έχουν να κάνουν με το φαγητό. Και παλιότερα έτρωγα πολύ, μα δεν πάθαινα τίποτα. Κάτι άλλο μου συμβαίνει!
– Για περίμενε λίγο να πεταχτώ μέχρι τη φωλιά μου, να φέρω ένα βιβλίο.
– Θα περιμένω, αλλά κάνε γρήγορα. Ανυπομονώ να μάθω. Πεθαίνω από αγωνία.
Έφυγε η κουκουβάγια και πριν προλάβει να χασμουρηθεί καλά-καλά ο γάτος, εκείνη ξαναγύρισε φορτωμένη με ένα χοντρό βιβλίο. Στάθηκε δίπλα στον Ψιψίνη, φόρεσε τα γυαλιά της και άρχισε αργά-αργά να το ξεφυλλίζει… (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)